Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Door Reinjan Mulder
‘Spreek ik met Multatuli?’
‘Jaoh.’
‘Ik wil vanavond bij u komen slapen.’
‘Kein Problem.’
‘Fijn! Maar ik vrees dat ik pas vrij laat aankom.’
‘Kein Problem.’
‘Kan ik dan nog nog meeëten.’
‘Kein Problem. De keuken is tot tien uur open.’
Elk jaar is het weer een kleine kick, om ‘Multatuli’ te bellen met de vraag of ik nog even langs kan komen. Al bij het stationnetje van Nieder-Ingelheim geniet ik ervan om achteloos tegen de taxi-chauffeur te zeggen: ‘Zum Multatuli, Bitte.’
De schok was dan ook groot toen ik dit keer van de chauffeur hoorde dat Multatuli in de problemen zat. Er zou een nieuwe eigenaar op komst zijn.
Zou Hotel Multatuli dan nog wel de naam blijven dragen van zijn laatste grote bewoner, voor het een hotel werd?
‘Het eten van Multatuli is er ieder geval een stuk op vooruit gegaan,’ zegt de chauffeur, onverschillig, ‘Dat was niet zoveel meer, de laatste tijd.’

Napoleon’s naald in Ingelheim, gezien uit Multatuli’s laatste slaapkamer

Het eten van Multatuli niet veel? Ik had er de afgelopen jaren altijd zo lekker gegeten! Jachtschotels met een halbtrocken Dornfelder van de naastgelegen wijngaarden.
In zijn biografie De raadselachtige Multatuli schrijft W.F. Hermans weliswaar dat Multatuli tegenwoordig een toevluchtsoord is voor ‘hoeren en handelsreizigers’, maar dat moesten dan wel gastronomische hoeren en handelsreizgers zijn. Want wat was het eten altijd goed bij Multatuli!
‘Kan ik iets voor u doen,’ vraagt de vrouw met haar schort dit keer zenuwachtig, nog voor ik in de grote eetkamer heb plaatsgenomen. Ze drentelt opgewonden om me heen.
Ja, wat zou ze voor me kunnen doen? Ik wil eten.
Ik vraag wat er zo plotseling met de vorige bewoners is gebeurd. Ik kom hier nu al jaren en ik voelde me zo langzamerhand net een deel van de familie Multatuli worden.
‘Insolvenz…‘ zegt ze veelbetekenend. ‘Weet u wat dat is?’
‘Ja, dat is mij bekend. Dat kennen wij ook, in Holland.’
En Multatuli moet het ook hebben gekend, in zijn tijd hier.
En dan krijg ik ongevraagd alle verhalen te horen, over hoe slecht het er de laatste jaren aan toe zou zijn gegaan. Vreselijk. Het eten zou niet goed zijn geweest, de bediening schoot tekort. Afspraken werden niet nagekomen. Het was een chaos, hier in huis.
‘Wat vind u nu van de kamers?’ De waardin kijkt me trots aan. ‘We hebben alles opnieuw laten schilderen.’
In de vensterbanken staan 23 half uitgedroogde bloemstukjes met 23 identieke kaartjes eraan van de plaatselijke bloemenwinkel. ‘Viel Glück!’
Is er tenminste iemand beter geworden van de ‘Insolvenz‘.

Uit het slaapkamerraam kijk ik de volgende ochtend slaperig naar de naald die hier tweehonderd jaar geleden door Napoleon is neergezet, een stenen zuiltje met een paar traptreden ervoor, op het hoogste punt van de Ingelheimerberg.
Ook Multatuli keek graag naar dit zuiltje, weet ik uit zijn brieven.
Even voel ik me een grote schrijver in zijn nadagen, ver van zijn volk verwijderd.
De bladeren aan de bomen kleuren rood en geel.
Hoe lang zal het duren voor Multatuli’s troebelen in Nieder-Ingelheim zijn weggepoetst?