De vakantiereis van de salonbakdekkruiser Nymphaea

Door Reinjan Mulder

Dick Pels stuurt zijn kruiser door de Nieuwe Herengracht. Voor op het dek zijn vrouw Baukje Prins.

Dick Pels stuurt zijn kruiser door de Nieuwe Herengracht. Voor op het dek zijn vrouw Baukje Prins.

AMSTERDAM, 29 juli – De 30 meter lange historische salonbakdekkruiser Nymphaea van de Amsterdamse socioloog Dick Pels is gisteren zijn jaarlijkse zomervakantiereis begonnen met een tocht vol hindernissen door de Amsterdamse sluizen in de richting van Ouderkerk. 49 weken per jaar doet de luxueuze kruiser dienst als woonboot in de Amsterdamse Zoutkeetsgracht, maar drie weken lang gaat hij op expeditie het land in. Dit keer werd gekozen voor een reis door de groene binnenlanden, te beginnen met een vaart over de rivier de Amstel.

De Nymphaea meert aan bij de Hortus

De Nymphaea meert aan bij de Hortus

Maar bij een tocht door de Amsterdamse binnenstad met een schip als de Nymphaea is er altijd één grote complicatie. Het in 1917 gebouwde motorjacht, voorheen eigendom van de Rotterdamse reder A.J.M. Goudriaan, kan vanwege zijn grote hoogte alleen maar onder de Torontobrug door, aan het eind van de Stadhouderskade. Alle andere bruggen in de stad moeten moeten stuk voor stuk voor het jacht worden opengedraaid.
Ik kan u verzekeren dat dit opendraaien van bruggen voor een overtuigde fietser een mooie ervaring is. Elke week moet je wel ergens in de stad voor een opengedraaide brug wachten, en nu opeens komt heel het raderwerk tot stilstand, alleen maar omdat toevalllig de boot waar jij met je fietsje op staat, er stilletjes in de verte aan komt varen.

Ook de Magere Brug moet er aan geloven

Ook de Magere Brug moet er aan geloven

Bij de ophaalbrug in de Weesperstraat leidde ook deze wetmatigheid gisteren echter onverwacht nog tot grote problemen. Wegens grootschalige werkzaamheden aan de weg stond er plotseling een grote gele kraan van de firma Saan bij de brug opgesteld. De kraanmachinist had er weliswaar zorgvuldig op gelet niet op de beweegbare brug zelf te gaan staan, maar hij verhinderde door zijn positie wel meer dan een half uur lang dat de rood-wit gestreepte slagbomen voor de brug naar beneden konden. En bij open slagbomen, zo heeft men in Amsterdam ooit heel verstandig bedacht, kan de brug vanzelf niet open…              

Geef een reactie